Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
аеёіоуыэя’
агджзлнпрстхчш

вуркатаць, ✂; незак. (разм.).

Утвараць аднастайныя пералівістыя гукі, глуха грукатаць.

  • Вуркатаў гром.
  • Машыны вуркочуць.

|| наз. вуркатанне, ✂.

вуркатлівы, ✂.

  1. Які раскаціста гучыць, глуха грукоча.

    • В. гром.

  2. Бурклівы.

    • Вуркатлівая старая.

|| наз. вуркатлівасць, ✂.