Verbum

сінтаксіс, ✂, м.

1. Уласцівыя пэўнай мове спосабы спалучэння слоў у словазлучэнні і сказы, а таксама раздзел граматыкі, які вывучае сістэму моўных катэгорый, звязаных са спалучэннем слоў і будовай сказаў.

   • С. беларускага простага сказа.

2. Падручнік, кніга, прысвечаныя вывучэнню такога раздзела граматыкі (разм.).

   • Купіць «Сінтаксіс беларускай мовы».

|| прым. сінтаксічны, ✂.

сінтэз, ✂, м.

1. Абагульненне звестак у адзінае цэлае, здабытых у працэсе аналізу даследаваных з’яў.

2. Атрыманне складаных хімічных злучэнняў з больш простых (спец.).

   • С. бялкоў.

|| прым. сінтэтычны, ✂.

сінтэзаваць, ✂; зак. і незак.

1. Зрабіць (рабіць) сінтэз (у 1 знач.); абагульніць (-няць), злучыць (злучаць).

2. Атрымаць (-мліваць) шляхам сінтэзу (у 2 знач.).

   • С. вадкае паліва.

сінтэтыка, ✂, ж., зб.

Сінтэтычныя матэрыялы, а таксама вырабы з іх.

сінтэтычны, ✂.

1. гл. сінтэз.

2. Атрыманы ў выніку сінтэзу (у 2 знач.).

   • Сінтэтычнае валакно.
   • Сінтэтычная тканіна.

3. У мовазнаўстве: такі, пры якім граматычныя адносіны ў сказе выражаюцца формамі слоў.

   • Сінтэтычныя мовы.

сінус, ✂, м.

Трыганаметрычная функцыя вугла, у прамавугольным трохвугольніку роўная адносінам катэта, што ляжыць супраць дадзенага вострага вугла, да гіпатэнузы.

сінхранізаваць, ✂; зак. і незак. (спец.).

Прывесці (прыводзіць) да сінхранізму.

• С. работу механізмаў.

|| наз. сінхранізацыя, ✂.

|| прым. сінхранізацыйны, ✂.

сінхранізатар, ✂, м. (спец.).

Механізм, які забяспечвае сінхроннае дзеянне чаго-н.

• С. гуку і відарыса (у кіно, тэлебачанні).

сінхранізм, ✂, м. (спец.).

Дакладнае супадзенне і сувязь у часе дзвюх або некалькіх з’яў або працэсаў; адначасовасць.

сінхраністка, ✂, ж.

Спартсменка, якая займаецца сінхронным плаваннем.