Verbum

свянцоны, ✂.

Пасвячоны, асвячоны.

• Свянцоная вада.
• С. хлеб.

свярбець, ✂; незак.

1. Выклікаць адчуванне казытлівага болю, адчуваць гэты боль.

   • Ад крапівы пякуць і свярбяць ногі.
   • Цела свярбіць.

2. перан., безас. Пра неадольнае жаданне зрабіць што-н.

   • Цэлы дзень свярбела паехаць па грыбы.

◊

• Язык свярбіць у каго (разм.) — хто-н. не можа стрымацца, каб не сказаць што-н.

Рукі свярбяць (разм.) —

• 1) хочацца пабіцца;
• 2) хочацца прыкласці рукі да якой-н. справы.

свярдзёлак, ✂, м.

Невялікі свердзел.

• С. заўсёды патрэбны ў гаспадарцы.

свята, ✂, н.

1. Урачысты дзень у гонар або ў памяць якой-н. падзеі, даты.

   • С. Перамогі.

2. Выхадны, нерабочы дзень.

3. Дзень ці дні, якія адзначаюцца царквою або традыцыйна ў гонар якой-н. падзеі ці святога.

   • С. нараджэння Хрыста.
   • С. Новага года.

4. Урачыстасць з прычыны чаго-н.

   • Сямейнае с.
   • На сэрцы с. (перан.).
   • І на нашай вуліцы с. (у нас радасць, урачыстасць).

5. Дзень гульняў, забаў і пад.

   • Спартыўнае с.

|| прым. святочны, ✂.

святар, ✂, м.

У праваслаўі: служыцель культу, які вядзе царкоўныя богаслужбовыя трэбы (хрысціны, вянчанне, паніхіды, споведзь); іерэй, свяшчэннік.

|| прым. святарскі, ✂.

святататнік, ✂, м. (кніжн.).

Чалавек, які чыніць, учыніў святатацтва.

святатацтва, ✂, н. (кніжн.).

Зневажанне, ганьбаванне чаго-н. святога, запаветнага (першапачаткова царкоўнай святыні).

|| прым. святатацкі, ✂.

святатацтваваць, ✂; незак. (кніжн.).

Учыняць святатацтва.

святаяннік, ✂, м.

Травяністая расліна сямейства святаяннікавых з жоўтымі кветкамі; зверабой​².

|| прым. святаяннікавы, ✂.

святкаваць, ✂; незак.

Адзначаць свята або якую-н. падзею, знамянальны дзень.

• С. Новы год.
• С. юбілей пісьменніка.

|| наз. адсвяткаваць, ✂.

|| наз. святкаванне, ✂.