Verbum

гораўзыходнік, ✂, м.

Тое, што і альпініст.

|| ж. гораўзыходніца, ✂.

|| прым. гораўзыходніцкі, ✂.

гораўтварэнне, ✂, н.

Працэс утварэння гор.

горац, ✂, м.

Жыхар гор, горнай краіны.

|| ж. гаранка, ✂.

|| прым. горскі, ✂.

• Горскія народы.

горб, ✂, м.

1. Ненармальная пукатасць на спіне або на грудзях чалавека, а таксама нармальная пукатасць на спіне ў некаторых жывёл (напр. у вярблюда).

2. чаго. Узвышэнне на якой-н. паверхні.

   • Гарбы ўзгоркаў.

◊

• Гнуць горб (разм.) — 1) многа і цяжка працаваць; 2) старацца дагадзіць каму-н.

• Сваім гарбом (разм.) — цяжкай працай.

|| памянш. гарбок, ✂.

горбіцца, ✂; незак.

Выгінаць спіну гарбом, сутуліцца.

• Г. пры хадзьбе.

|| зак. згорбіцца, ✂.

горбіць, ✂; незак.

Выгінаць гарбом, сутуліць.

• Г. спіну.

|| зак. згорбіць, ✂.

гордасць, ✂, ж.

1. Пачуццё ўласнай годнасці, самапавага.

   • Нацыянальная г.

2. Пра таго, кім (чым) ганарацца.

   • Сын — мая г.

3. Пачуццё задавальнення ад сваіх або чыіх-н. поспехаў.

   • Г. за сяброў.

4. Ганарыстасць, напышлівасць.

   • Яго абвінавачвалі ў празмернай гордасці.

гордзіеў, ✂.

Гордзіеў вузел гл. вузел.

горды, ✂.

1. Надзелены пачуццём уласнай годнасці, павагі да сябе.

   • Г. чалавек.

2. Поўны пачуцця задавальнення сабой.

   • Г. позірк.

3. Ганарысты, фанабэрысты.

   • Ласкавае цялятка дзвюх матак ссе, а гордае — ніводнай (прыказка).

горка​¹, ✂, ж.

1. гл. гара.

2. Этажэрка пірамідальнай формы для каштоўнай пасуды.

   • Хрустальная горка.

3. Сістэма пуцей з ухілам на чыгуначных станцыях, прызначаная для сартавання вагонаў (спец.).

4. Адна з фігур вышэйшага пілатажу, калі пры ўзлёце, ледзь адарваўшыся ад зямлі, набіраць вышыню.

   • Рабіць горку.