Verbum

глаўкома, ✂, ж.

Хвароба вачэй, выкліканая павышэннем ціску ўнутры вока.

|| прым. глаўкомны, ✂.

глеба, ✂, ж.

1. Верхні слой зямной кары.

   • Гліністая г.

2. перан. Аснова, апора.

   • Падрыхтаваць глебу для перагавораў.

◊

• Выбіць глебу з-пад чыіх ног — прымусіць пераканацца ў беспадстаўнасці чаго-н.; пазбавіць упэўненасці ў чым-н.

• На глебе чаго, у знач. прыназ. з Р — па прычыне.

• Захворванне на нервовай глебе.

|| прым. глебавы, ✂.

глебазнавец, ✂, м.

Спецыяліст у галіне глебазнаўства.

глебазнаўства, ✂, н.

Навука, якая займаецца вывучэннем саставу і якасці глебы (у 1 знач.).

|| прым. глебазнаўчы, ✂.

гледжанне, ✂, н.:

• пункт гледжання — тое, што і пункт погляду (гл. погляд).

глеісты, ✂.

1. Пакрыты глеем, які змяшчае многа глею.

   • Глеістае дно возера.

2. Вязкі.

   • Глеістая дарога.

|| наз. глеістасць, ✂.

глей, ✂, м.

Вязкі асадак з мінеральных або арганічных рэчываў на дне вадаёмаў.

|| прым. глеевы, ✂.

глейкі, ✂.

Вязкі, ліпкі.

• Глейкая гліна.

|| наз. глейкасць, ✂.

глетчар, ✂, м.

Тое, што і ляднік.

|| прым. глетчарны, ✂.

гліна, ✂, ж.

Асадкавая горная парода, якая пры злучэнні з вадой утварае цестападобную масу, ужыв. для ганчарных вырабаў, будаўнічых і скульптурных работ.

|| прым. гліняны, ✂.