Verbum

грымець, ✂; незак.

1. Утвараць моцныя гукі, грукат.

   • Грымяць калёсы па бруку.
   • За лесам грымела (пра гром; безас.).
   • Г. каструлямі.

2. перан. Мець вялікую папулярнасць, славу.

   • Г. на ўсю краіну.

|| зак. прагрымець, ✂.

|| аднакр. грымнуць, ✂.

грымёр, ✂, м.

Работнік тэатра, які грыміруе артыстаў.

|| ж. грымёрка, ✂.

|| прым. грымёрскі, ✂.

грыміраваць, ✂; незак.

1. Накладваць грым з мэтай надання акцёру патрэбнага для яго ролі выгляду.

2. пад каго або кім-чым. Пры дапамозе грыму надаваць каму-н. якую-н. знешнасць.

   • Г. пад селяніна.

|| зак. загрыміраваць, ✂ і нагрыміраваць, ✂.

|| звар. грыміравацца, ✂.

|| зак. загрыміравацца, ✂.

|| наз. грыміроўка, ✂ і грыміраванне, ✂.

грымлівы, ✂ (разм.).

З громам, грымотамі.

• Грымлівае лета.

грымнуцца, ✂; зак. (разм.).

1. З грукатам паваліцца.

   • Г. з калёс.

2. Ударыцца аб што-н.

   • Г. аб вушак.

грымнуць, ✂; зак.

1. гл. грымець.

2. Нечакана, раптоўна пачацца.

   • Грымнула ваша.

3. чым і без дапаўнення.

   • З сілай ударыць.
   • Г. кулаком па стале.

4. З сілай кінуць.

   • Г. палена на падлогу.

5. З шумам, грукатам паваліцца.

   • Г. з лесвіцы.

грымотны, ✂.

1. Які стварае гром, грымоты.

   • Грымотныя хмары.

2. Моцны, аглушальны.

   • Г. голас.
   • Г. выбух.

грымоты, ✂.

Раскацістыя гукі грому.

грымучы, ✂.

1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум.

   • Грымучыя калёсы.

2. Шумны, гучны.

   • Г. голас.

◊

• Грымучая змяя — трапічная ядавітая змяя.

• Грымучая ртуць — выбуховае хімічнае рэчыва.

• Грымучы газ — выбуховая сумесь вадароду з кіслародам.

грым-прыбіральня, ✂, ж. (спец.).

Пакой у тэатры, цырку — грымёрная і прыбіральня (у 1 знач.).