Verbum

самавольны, ✂.

1. Які паступае, робіць па сваёй волі, не лічачыся ні з кім.

   • Самавольныя дзеянні.

2. Які робіцца без дазволу, самаўпраўны.

   • Самавольная паездка.

|| наз. самавольнасць, ✂.

самавольства, ✂, н.

1. Схільнасць рабіць што-н. па-свойму, не лічачыся ні з кім.

   • С. адміністрацыі.

2. Самавольныя паводзіны; самавольны ўчынак.

   • С. дзяцей.

самавук, ✂, м. (разм.).

Тое, што і самавучка.

самавукам, прысл.

Самастойна, без сістэматычнага навучання, без кіраўніка.

• Авалодаць граматай с.

самавучка, ✂, м.; ✂, ж..

Чалавек, які навучыўся чаму-н. самастойна, без сістэматычнага навучання і без кіраўніка.

• Кравец с.

самавучыцель, ✂, м.

Падручнік для вывучэння чаго-н. самастойна, без дапамогі кіраўніка.

• С. ігры на баяне.
• С. французскай мовы.

самавызначыцца, ✂; зак.

Вызначыць сваё месца ў жыцці, у грамадстве, усвядоміць свае грамадскія, класавыя, нацыянальныя інтарэсы.

|| незак. самавызначацца, ✂.

|| наз. самавызначэнне, ✂.

самавызначэнне, ✂, н.

1. гл. самавызначыцца.

2. Вызначэнне, выяўленне народам сваёй волі ў адносінах свайго нацыянальнага і дзяржаўнага ладу.

   • Права нацый на с.

самавыкрыванне, ✂ і самавыкрыццё, ✂, н.

Выкрыванне самога сябе, сваіх дзеянняў, учынкаў.

самавыхаванне, ✂, н.

Выхаванне самога сябе.