Verbum

спяканне, ✂, н. (спец.).

1. Шчыльнае злучэнне асобных часцінак цвёрдага рэчыва пры высокай тэмпературы.

   • С. тарфяных пластоў.

2. Працэс атрымання цвёрдых і порыстых кавалкаў з дробных, парашкападобных або пылападобных матэрыялаў; агламерацыя.

   • С. баксітаў.

спякацца, ✂; незак.

1. гл. спячыся.

2. Мець здольнасць да спякання (у 1 знач.).

спякаць, ✂; незак. (спец.).

1. Выклікаць спяканне (у 1 знач.).

2. Рабіць спяканне (у 2 знач.), агламерацыю.

спякота, ✂, ж. (разм.).

Высокая тэмпература паветра, нагрэтага сонцам; спёка.

• На дварэ стаіць с.

спякотлівы, ✂ (разм.).

Тое, што і спякотны.

|| наз. спякотлівасць, ✂.

спякотны, ✂.

Вельмі гарачы, душны; надзвычай нагрэты.

• Подых спякотных вятроў.

|| наз. спякотнасць, ✂.

спялець, ✂; незак.

Станавіцца спелым.

• Спялее на ніве збажына.

спяліць, ✂; незак.

Даводзіць да спеласці.

• С. суніцы.

|| зак. выспеліць, ✂.

сп’яна, прысл. (разм.).

Будучы ў нецвярозым стане.

• Напракудзіў с.

сп’янелы, ✂ (разм.).

Які ап’янеў, сп’янеў.

• Нехта сп’янелым голасам спяваў.