Verbum

чужаземны, ✂.

Тое, што і замежны (у 1 знач.), іншаземны.

• Чужаземныя захопнікі.

чужаземшчына, ✂, ж. (уст.).

1. Чужая зямля, краіна; чужына.

2. Усё чужое, чужаземнае (культура, звычаі і пад.).

чужак, ✂, м. (разм.).

1. Чужы, прышлы чалавек, чужынец.

2. Чужы чалавек па духу, поглядах і пад. у якім-н. асяроддзі.

   • Ён ч. сярод іх.

3. Не родны чалавек, не сваяк.

|| ж. чужачка, ✂.

|| прым. чужацкі, ✂.

чужанін, ✂, м. (нар.-паэт.).

Чужынец.

чужаніца, ✂, м.; ✂, ж..

1. Чужы, нетутэйшы чалавек; іншаземны захопнік.

2. Чужы чалавек па духу, поглядах і пад. у якім-н. асяроддзі.

3. Не родны чалавек, не сваяк.

чужародны, ✂, ж. (кніжн.).

Чужы, неўласцівы, нехарактэрны для каго-, чаго-н.

• Эпігонскі класіцызм ва ўмовах Беларусі ўспрымаўся як з’ява чужародная.

|| наз. чужароднасць, ✂.

чужацца, ✂; незак.

1. Пазбягаць каго-, чаго-н., цурацца.

   • Родныя не чужаліся яго.

2. Не праяўляць цікавасці да чаго-н.

   • Крытык не чужаўся гісторыі.

чужы, ✂.

1. Не ўласны, які належыць каму-н. іншаму, не свой.

   • Чужая кніга.
   • Ч. дом.
   • Не браць чужога (наз.).

2. Далёкі па сваіх поглядах, інтарэсах ад чаго-н.

3. Які не з’яўляецца месцам пастаяннага жыхарства. радзімай для каго-н.

   • Чужая старонка.

4. Не звязаны роднаснымі, сваяцкімі, блізкімі адносінамі.

   • Акрамя брата і сястры тут былі і чужыя людзі.

|| наз. чужасць, ✂.

чужына, ✂, ж.

Няродная, чужая краіна, зямля.

• Жыць на чужыне.

чужынец, ✂, м.

Чужы, нетутэйшы чалавек; вораг, захопнік.

• Чужынцаў засмактаў дняпроўскі іл.

|| ж. чужынка, ✂.

|| прым. чужынскі, ✂.