Verbum

вобраз, ✂, м.

1. У філасофіі: вынік і ідэальная форма адлюстравання прадметаў і з’яў матэрыяльнага свету ў свядомасці чалавека.

2. Выгляд, аблічча, якія ўзнікаюць у памяці, ва ўяўленні.

   • В. маці.

3. Жывое, нагляднае ўяўленне аб кім-, чым-н.

   • Светлыя вобразы будучага.

4. У мастацтве: абагульненае мастацкае адлюстраванне рэчаіснасці, увасобленае ў форму канкрэтнай індывідуальнай з’явы.

   • Паэт мысліць вобразамі.

5. У мастацкім творы: тып, характар, створаны пісьменнікам, мастаком, артыстам.

   • Вобразы рамана.
   • Артыст увайшоў у в. (ужыўся ў ролю).
   • Стварыць в. рабочага.

вобразны, ✂.

Які змяшчае ў сабе вобразы, паказвае што-н. у вобразах; яскравы, яркі, жывы.

• Вобразнае абагульненне ўбачанага.
• Гаварыць вобразна (прысл.).

|| наз. вобразнасць, ✂.

• В. паэтычнай мовы.

вобыск, ✂, м.

Афіцыйны агляд каго-, чаго-н. з мэтай знайсці што-н. забароненае, недазволенае і пад.

• Зрабіць в.
• Знайсці пры вобыску.

|| прым. абыскны, ✂.

вогненебяспечны, ✂.

Які лёгка загараецца.

• Вогненебяспечная вадкасць.

|| наз. вогненебяспечнасць, ✂.

вогненны, ✂.

1. гл. агонь.

2. Тое, што і агнявы (у 1, 2, 3 і 4 знач.).

|| наз. вогненнасць, ✂.

вогнепаклоннік, ✂, м.

Чалавек, які пакланяецца агню як бажаству.

|| ж. вогнепаклонніца, ✂.

|| прым. вогнепаклонніцкі, ✂.

вогнепаклонства, ✂, н.

Культ агню як адна з форм першабытнага абогатварэння прыроды.

|| прым. вогнепаклонніцкі, ✂.

вогнетушыцель, ✂, м.

Спецыяльны апарат для тушэння невялікага пажару.

вогнік, ✂, м. (разм.).

Хвароба, якая суправаджаецца высыпкай на губах, твары.

вогнішча, ✂, н.

1. Распаленая куча ламачча, дроў; агонь.

   • Грэцца каля вогнішча.

2. Месца, дзе гарэў агонь.

|| прым. вогнішчавы, ✂.