Verbum

трашчаць, ✂; незак.

1. Ломячыся, крышачыся, утвараць трэск.

   • Лёд трашчыць.

2. Утвараць гукі падобныя на трэск (пра насякомых).

   • Т. начныя цвыркуны.

3. перан. Хутка, многа, не змаўкаючы гаварыць.

   • Яна можа т. гадзіну без перапынку.

4. перан. Быць напярэдадні краху, распаду; знаходзіцца пад пагрозай зрыву.

   • План па перавозках грузаў трашчыць.

◊

• Мароз трашчыць (разм.) — пра вельмі моцны мароз.

трашчотка, ✂, ж.

1. Прылада, пры дапамозе якой утвараюцца траскучыя гукі.

2. Народны ўдарны музычны інструмент, які складаецца з набору драўляных дошчачак, нанізаных адным канцом на дзве вяроўкі.

3. перан. Той (тая), хто многа, не сціхаючы гаворыць; балбатун (балбатуха) (разм.).

|| прым. трашчотачны, ✂.

траюрадны, ✂.

Які знаходзіцца ў сваяцкіх адносінах у трэцім калене па дзеду або бабе, па прадзеду або прабабцы.

• Т. брат.
• Т. пляменнік.

траякі, ✂.

Які мае тры віды, формы, значэнні.

• Траякая выгада.

|| наз. траякасць, ✂.