трашчотка назоўнік | жаночы род
-
Прылада, пры дапамозе якой утвараюцца траскучыя гукі.
-
Народны ўдарны музычны інструмент, які складаецца з набору драўляных дошчачак, нанізаных адным канцом на дзве вяроўкі.
-
перан. Той (тая), хто многа, не сціхаючы гаворыць; балбатун (балбатуха) (размоўнае).
|| прыметнік: трашчотачны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)