трашчаць, ; незак.

  1. Ломячыся, крышачыся, утвараць трэск.

    • Лёд трашчыць.
  2. Утвараць гукі падобныя на трэск (пра насякомых).

    • Т. начныя цвыркуны.
  3. перан. Хутка, многа, не змаўкаючы гаварыць.

    • Яна можа т. гадзіну без перапынку.
  4. перан. Быць напярэдадні краху, распаду; знаходзіцца пад пагрозай зрыву.

    • План па перавозках грузаў трашчыць.

  • Мароз трашчыць (разм.) — пра вельмі моцны мароз.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)