Verbum

дрыг, выкл. у знач. вык. (разм.).

Ужыв. у значэнні дзеясловаў дрыгаць і дрыгануць.

• Жарабя д. нагой.

дрыгавічы, ✂ (гіст.).

Адно з племянных усходнеславянскіх аб’яднанняў, якое пазней разам з крывічамі і радзімічамі ўвайшло ў склад беларускай народнасці.

дрыгатлівы, ✂.

Які ўздрыгвае, дрыжыць; трапяткі.

• Дрыгатлівыя зарніцы.

дрыгаць, ✂; незак. (разм.).

Рабіць рэзкія адрывістыя рухі (пераважна нагамі).

|| аднакр. дрыгнуць, ✂ і дрыгануць, ✂.

|| наз. дрыганне, ✂.

дрыгва, ✂, ж.

Багністае топкае месца.

• Непраходная д.

|| прым. дрыгвяністы, ✂.

• Д. бераг возера.

дрыготка, ✂, ж. (разм.).

Дрыжыкі, хваляванне ад страху і пад.

• Д. ахапіла цела.
• Нервовая д.

|| прым. дрыготкі, ✂.

• Д. голас.

дрыжаць, ✂; незак.

1. Трэсціся, калаціцца (ад выбухаў і пад.).

   • Шыбы дрыжаць.
   • Зямля дрыжыць пад нагамі.

2. Быць ахопленым дрыжыкамі.

   • Д. ад холаду.
   • Рукі дрыжаць.

3. Гучаць перарывіста, няроўна.

   • Голас дрыжыць.

4. Мільгаць, трымцець.

   • Зоркі дрыжаць у небе.

5. перан., за каго-што і над кім-чым. Ахоўваць, баючыся за каго-, што-н., за захаванасць чаго-н.

   • Д. за свае дзіця.
   • Д. над кожнай капейкай (за кожную капейку).

6. перан., перад кім-чым. Баяцца каго-, чаго-н.

   • Д. перад самадурам.

|| наз. дрыжанне, ✂.

|| прым. дрыжальны, ✂.

• Д. параліч.

дрыжачы, ✂.

Які дрыжыць.

• Дрыжачыя рукі.
• Д. голас.

дрыжыкі, ✂.

Частае сутаргавае ўздрыгванне цела (ад холаду, хваравітага стану і пад.).

• Д. бяруць.
• У дрыжыкі кідае.

дрызіна, ✂, ж.

Механічная чыгуначная машына, якая рухаецца па рэйках уручную або з дапамогай рухавіка.

|| прым. дрызінны, ✂.