Verbum

рэфлексаге́нны

(ад рэфлекс + -генны)

які выклікае рэфлекс;

р-ая зона — вобласць размяшчэння рэцэптараў, раздражненне якіх выклікае пэўны безумоўны рэфлекс.

рэфлексало́гія

(ад рэфлекс + -логія)

кірунак у псіхалогіі, які разглядае ўсю псіхічную дзейнасць як сукупнасць рэфлексаў.

рэфле́ксія

(лац. reflexio = адлюстраванне)

роздум, поўны сумненняў і хістанняў, схільнасць аналізаваць свае перажыванні.

рэфлектава́ць

(лац. reflectere = адлюстроўваць)

1) адказваць рэфлексам на знешняе раздражненне;

2) раздумваць, разважаць.

рэфлектагра́фія

(ад лац. reflectere = адлюстроўваць + -графія)

спосаб атрымання негатываў на святлоадчувальнай плёнцы без фотаапарата; прымяняецца пры выданні кніг без набору.

рэфле́ктар

(рус. рефлектор, ад лац. reflectere = адлюстроўваць)

1) прыстасаванне ў выглядзе ўвагнутага люстра для адбіцця светлавых або цеплавых прамянёў;

2) тэлескоп, у якім адлюстраванне нябесных цел атрымліваецца пры дапамозе ўвагнутага люстра.

рэфлекто́метр

(ад лац. reflectere = адлюстроўваць + -метр)

прыбор для вызначэння каэфіцыента адлюстравання святла.

рэфлекто́рны

(ад лац. reflectere = адлюстроўваць)

які мае адносіны да рэфлексу, які міжвольна, несвядома рэагуе на знешняе раздражненне;

р-ая дуга — шлях, якім праходзіць рэфлекторнае ўзбуджэнне ў арганізме.

рэфо́рма

(фр. réforme, ад лац. reformare = пераўтвараць)

пераўтварэнне, перабудова чаго-н. (напр. аграрная р., р. правапісу) без змены асноў існуючай структуры.

рэфрактало́й

(ад англ. refractory = вогнетрывалы + alloy = сплаў)

гарачаўстойлівыя сплавы нікелю, кобальту, хрому і жалеза з дабаўленнем іншых элементаў; служаць для вырабу розных дэталей рэактыўных рухавікоў.