Verbum

фо́ніка

(гр. phonikos = які гучыць)

гукавая арганізацыя паэтычнай мовы; сродкі, якія надаюць вершаванай мове мілагучнасць, узмацняюць яе эмацыянальнасць і выразнасць.

-фонія

гл. -фанія.

фоніятры́я

(ад гр. phone = гук + -ятрыя)

раздзел отарыналарынгалогіі, які вывучае фізіялогію і паталогію галасавога апарату чалавека.

-фор

(гр. phoros = які нясе)

другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «які нясе».

фо́ра

(іт. fora = наперад)

1) выгук усхвалення ў італьянскім тэатры, якім просяць выканаўцу паўтарыць нумар праграмы; тое, што і біс;

2) перавага, ільгота, якая даецца больш слабаму ўдзельніку спаборніцтваў; даць фору — пераўзысці, апярэдзіць каго-н. у чым-н.

форамініфе́ры

(н.-лац. foraminifera, ад лац. foramen, -minis = дзірка, адтуліна + fero = нясу)

атрад прасцейшых жывёл падкласа караняножак; уключае каля 20 тысяч марскіх сучасных і выкапнёвых відаў.

фо́рвард

(англ. forward = літар. пярэдні)

ігрок нападзення ў футболе, хакеі; нападаючы.

фо́ргешыхтэ

(ням. Vorgeschichte = перадгісторыя)

цэласнае адлюстраванне падзей, чалавечых лёсаў, што склаліся да завязкі, у літаратурным творы.

форд

[ад англ. Н. Ford = прозвішча амер. аўтамабільнага прамыслоўца (1863—1947)]

марка легкавых і грузавых аўтамабіляў, якія выпускаюць заводы амерыканскай фірмы «Форд».

фордэві́нд

(гал. voordewind)

1) курс паруснага судна, які супадае з напрамкам ветру;

2) паварот паруснага судна носам па ветры;

3) спадарожны вецер, што дзьме ў карму.