Verbum

рэзі́стар

(англ. resistor, ад лац. resistere = супраціўляцца)

элемент электрычнага ланцуга, прызначаны для абмежавання току ў ім, чым ствараецца рэжым работы радыёлямпы, транзістарнага прыёмніка.

рэзісты́н

(ад лац. resistere = супраціўляцца)

сплаў медзі, марганцу і жалеза; выкарыстоўваецца пры вырабе супраціўлення электрычных награвальных прыбораў.

рэзісты́ўны

(англ. resistive)

які датычыць адпору;

р. узмацняльнік — прыстасаванне для ўзмацнення электрычных сігналаў, у якім нагрузкай актыўнага элемента з’яўляецца рэзістар.

рэзістэ́нтнасць

(ад лац. resistens, -ntis = процідзейны)

адпорнасць.

рэзнатро́н

[ад рэз(а)на(нс) + -трон]

лямпа для генерыравання і падмацоўвання сілавых ваганняў надвысокіх частот.

рэзо́л

[ад лац. res(ina) = смала + -ол]

сінтэтычная смала, якая атрымліваецца кандэнсацыяй фенолу і фармальдэгіду, выкарыстоўваецца для вырабу пластмас, лакаў, клею і інш.

рэзо́н

(фр. raison, ад лац. ratio, -onis = падстава, прычына)

доказ, разумная падстава, сэнс.

рэзо́нны

(ад рэзон)

які мае дастаткова разумных падстаў, слушны, абгрунтаваны.

рэзульта́нт

(лац. resultans, -ntis = які адлюстроўвае)

алгебраічны выраз, які выкарыстоўваецца пры знаходжанні агульных вынікаў двух або некалькіх ураўненняў, кратныя карані ўраўнення з адным невядомым і інш.

рэзульта́т

(фр. résultat, ад с.лац. resultatum)

канчатковы вынік якой-н. дзейнасці, занятку, развіцця.