Verbum

рышто́к

(польск. rynsztok, ад ням. Rinnstock)

канаўка для вадасцёку.

рышту́нак

(польск. rynsztunek, ад ням. Rüstung)

набор прадметаў, прыстасаванняў, прылад, неабходных для якой-н. работы, занятку.

рышэлье́

[фр. A. Richelieu = прозвішча фр. кардынала (1585—1642)]

ажурная вышыўка, у якой край малюнка абкіданы пяцельным швом, а прасветы запоўнены рашотчатымі злучэннямі.

рыя́савы

(ад ісп. rias = вусці рэк);

р. бераг — тып інгрэсійнага берага, які характарызуецца чаргаваннем мысаў і доўгіх вузкіх звілістых заліваў.

рэ

(лац. re)

другі гук музычнай гамы, а таксама нота, якая абазначае гэты гук.

рэ-

(лац. re-)

прыстаўка, якая абазначае аднаўленне або паўторнасць дзеяння, часам процілеглае дзеянне.

рэаба́за

(ад гр. rheos = цячэнне, паток + база)

найменшая сіла пастаяннага электрычнага току, якая можа выклікаць узбуджэнне ў жывых тканках.

рэабіёнты

(ад гр. rheos = цячэнне, паток + біёнты)

тое, што і рэафілы.

рэабілітава́ць

(с.-лац. rehabilitare)

1) аднаўляць у ранейшых правах, вяртаць добрае імя беспадстаўна абвінавачанай асобе;

2) вяртаць добрую рэпутацыю.

рэабіліта́цыя

(с.-лац. rehabihtatio)

1) аднаўленне ў ранейшых правах, вяртанне добрага імя беспадстаўна абвінавачанай асобе;

2) вяртанне добрай рэпутацыі;

3) мед. мерапрыемствы, накіраваныя на прафілактыку інваліднасці, эфектыўнае і ранняе вяртанне хворых і інвалідаў да грамадска карыснай працы.