Verbum

рытары́чны

(гр. rhetorikos)

1) які мае адносіны да рыторыкі, заснаваны на правілах рыторыкі;

2) які складаецца з эфектных, знешне прыгожых прыёмаў;

р-ае пытанне — стылістычны прыём у мове: сцверджанне ў форме пытання.

рытм

(гр. rhythmos)

1) раўнамернае чаргаванне якіх-н. элементаў (рухальных, гукавых, моўных, біялагічных і інш.) (напр. р. сэрца, р. дыхання, музычны р.);

2) размераны, наладжаны ход чаго-н. (напр. р. працы).

рытмамело́дыка

(ад рытм + мелодыка)

пабудова моўных выразаў паводле інтанацыйных і рытмічных мадэлей.

рытмапла́стыка

(ад рытм + пластыка)

сістэма фізічных практыкаванняў для ўсебаковага гарманічнага развіцця цела.

ры́тміка

(гр. rhythmikos = суразмерны, стройны)

1) сукупнасць праяўленняў рытму ў музыцы, паэзіі (напр. р. верша);

2) вучэнне аб рытме (у музыцы, вершах, танцах і інш.);

3) сістэма фізічных практыкаванняў пад музыку.

рытмі́чны

(гр. rhythmikos = суразмерны, стройны)

які адбываецца ў пэўным рытме, падпарадкаваны рытму; раўнамерны.

рыто́рыка

(гр. rhetorike)

1) тэорыя красамоўства;

2) перан. залішняя прыўзнятасць выказвання, напышлівасць пры неглыбокім змесце.

рытуа́л

(лац. ritualis = абрадавы)

1) прынятая паслядоўнасць абрадавых дзеянняў;

2) цырымонія, устаноўлены парадак выканання чаго-н.

рытуа́льны

(лац. ritualis)

які мае адносіны да рытуалу, звязаны з выкананнем рытуалу.

рытурнэ́ль

(фр. ritournelle < іт. ritornello, ад ritorno = вяртанне)

1) частка акампанементу, якая паўтараецца ў пачатку і ў канцы кожнай страфы песні, раманса, опернай арыі і інш.;

2) невялікі музычны ўступ перад пачаткам танца;

3) верш, напісаны трохрадковай страфой, у якой першы і трэці радкі рыфмуюцца.