Verbum

рунцы́нія

(н.-лац. runcinia)

павук сям. бакаходаў светлай афарбоўкі, з рыжаватымі або фіялетавымі палосамі на брушку.

ру́ны​¹

(ням. Runen, ад ст.-сканд. run = таямніца)

пісьмёны, якімі карысталіся старажытныя германцы (3 ст.); захаваліся ў надпісах на камянях і іншых прадметах на тэрыторыі Германіі і Скандынавіі.

ру́ны​²

(фін. runo = верш, песня)

старадаўнія народныя песні ў карэлаў, фінаў і эстонцаў.

ру́пар

(гал. roeper)

1) труба з расшыраным канцом для ўзмацнення гуку;

2) перан. той, хто распаўсюджвае якія-н. ідэі, погляды.

ру́пія

(санскр. rupia - срэбра)

грашовая адзінка Індыі, Пакістана, Інданезіі і некаторых іншых краін, а таксама манета адпаведнай вартасці.

рурбаніза́цыя

[ад англ. ru(tal) = вясковы + урбанізацыя]

працэс пашырэння гарадскіх форм і ўмоў жыцця на сельскую мясцовасць.

руст

(лац. rusticus = грубы, неапрацаваны)

камень з груба абчасанай ці выпуклай знешняй паверхняй, які выкарыстоўваецца ў рустыцы.

ру́стыка

(лац. rusticus = грубы, неапрацаваны)

рэльефная муроўка або абліцоўка будынка рустам, які стварае ўражанне масіўнасці, манументальнасці будынка.

ру́та

(лац. ruta)

травяністая расліна сям. рутавых з перыстым лісцем і жоўтымі кветкамі, пашыраная ў Міжземнамор’і і ўмераных зонах Азіі; утрымлівае эфірны алей; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

рутстрае́мія

(н.-лац. rutstroemia)

сумчаты грыб сям. склератыніевых, які расце на паглыбленых у глебу адмерлых галінках і пладах лісцевых дрэў.