Verbum

ро́тар

(рус. ротор, ад лац. rotare = вярцець)

1) вярчальная частка электрычнай машыны, якая знаходзіцца ўнутры статара;

2) вярчальная частка паравой турбіны, кампрэсара, гідраматора і г.д. (параўн. статар 2);

3) нясучы вінт верталёта;

4) мат. вектар, які характарызуе вярчальны рух у дадзеным пункце вектарнага поля.

ро́тмістр

(польск. rotmistrz, ад с.-в.-ням. rotemeister)

1) афіцэрскі чын у кавалерыі, які адпавядае чыну капітана ў пяхоце ў польскай і дарэвалюцыйнай рускай арміях;

2) гіст. камандзір роты ў войсках Вялікага княства Літоўскага (15—17 ст.).

ротэнфю́рэр

(ням. Rottenfuührer)

званне ў СС у фашысцкай Германіі, якое адпавядала званню унтэр-афіцэра.

рофеацыто́з

(ад гр. ropheo = паглынаю + -цытоз)

працэс усмоктвання клеткай субмікраскапічных часцінак і макрамалекул з навакольнага асяроддзя.

ро́я

(н.-лац. roya)

аднаклетачная зялёная водарасць сям. мезатэніевых, якая трапляецца ў прэсных вадаёмах.

руба́та

(іт. rubato)

адхіленне ад асноўнага тэмпу музычнай п’есы для дасягнення мастацкай выразнасці.

рубелі́т

(ад лац. rubellus = чырванаваты)

мінерал класа сілікатаў чырвонага колеру, разнавіднасць турмаліну.

руберо́йд

(ад лац. ruber = чырвоны + -оід)

матэрыял для пакрыцця даху або ізаляцыі, зроблены з кардону, прамочанага спецыяльным саставам.

рубі́дый

(н.-лац. rubidium, ад лац. rubidus = цёмна-чырвоны)

хімічны элемент, мяккі метал серабрыста-белага колеру, падобны па сваіх уласцівасцях на калій і натрый; выкарыстоўваецца ў фотаэлементах, лямпах дзённага святла і інш.

рубіко́н

(лац. Rubico, -onis = назва ракі, якую перайшоў Юлій Цэзар у 49 г. да н.э. супраць волі сената і гэтым самым пачаў грамадзянскую вайну)

перан. мяжа, рубеж чаго-н., перашкода, якую цяжка пераадолець;

перайсці Р. — прыняць беспаваротнае рашэнне, зрабіць адказны, рашучы крок.