Verbum

фенако́пія

(ад гр. phaino = выяўляю + копія)

няспадчыннае змяненне фенатыну арганізма, якое знешне падобнае да аналагічнага спадчыннага змянення (мутацыі), параўн. генакопія.

фенало́гія

(ад гр. phaino = выяўляю + -логія)

раздзел біялогіі, які вывучае сезонныя з’явы ў жывой прыродзе, тэрміны іх надыходу і прычыны, што вызначаюць гэтыя тэрміны.

фенаменалі́зм

(ад гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца)

суб’ектыўна-ідэалістычнае вучэнне, паводле якога пазнанне мае справу не з аб’ектамі матэрыяльнага свету, што існуюць незалежна ад свядомасці, а толькі з сукупнасцю элементарных пачуццёвых кампанентаў (феноменаў).

фенаменало́гія

(ад гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца + -логія)

1) суб’ектыўна-ідэалістычны кірунак у філасофіі, паводле якога свядомасць мае свой незалежны ад рэчаіснасці змест, а прадметы аб’ектыўнай рэальнасці (феномены) з’яўляюцца толькі сімваламі гэтага зместу;

2) ідэалістычнае вучэнне пра феномены свядомасці і формы развіцця духу.

фенамена́льны

(ад гр. phainomenon = тое, што з’яўляецца)

1) выключны, рэдкі, незвычайны; выдатны па сваіх якасцях;

2) які мае адносіны да феномена​¹.

фенапла́сты

[ад фено(лы) + -пласт]

пластычныя матэрыялы на аснове фенола-фармальдэгідных смолаў; выкарыстоўваюцца ў вытворчасці прасаваных вырабаў, літых і слаістых матэрыялаў, ахоўных пакрыццяў.

фенаспе́ктр

(ад гр. phaino = выяўляю + спектр)

біял. графічнае адлюстраванне сезоннага развіцця аднаго віду або згуртаванняў раслін.

фенаты́п

(ад гр. phaino = выяўляю + -тып)

сукупнасць уласцівасцей і прыкмет арганізма, якія склаліся ў працэсе яго індывідуальнага развіцця.

фенацэці́н

(ад гр. phaino = выяўляю + лац. acetum = воцат)

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца як болесуцішальны і гарачкапаніжальны сродак.

фе́нек

(н.-лац. fennecus)

млекакормячае сям. воўчых, знешне падобнае на невялікую лісіцу, якое водзіцца ў Паўн. Афрыцы, на Сінайскім і Аравійскім паўастравах.