Verbum

епі́скап

(гр. episkopos)

вышэйшае духоўнае званне ў праваслаўнай царкве (параўн. біскуп).

епіскапа́льны

(лац. episcopalis, ад гр. episkopos = епіскап)

які належыць епіскапу.

епіскапа́т

(лац. episcopatus, ад гр. episkopos = епіскап)

1) улада епіскапа;

2) епіскапы дадзенай царкоўнай акругі, дадзенага краю.

епітрахі́ль

(гр. epitrachelion)

частка абрадавага адзення праваслаўнага свяшчэнніка, якая носіцца на шыі і мае выгляд доўгага палотнішча з крыжамі.

епты́м’я

(гр. epitimia)

пакаранне ў выглядзе посту, доўгіх малітваў, якое накладаецца царквой на таго, хто парушае рэлігійныя нормы.

е́рась

(гр. hairesis)

1) рэлігійная плынь, варожая догматам пануючай рэлігіі;

2) перан. адступленне ад агульнапрынятых правіл, палажэнняў;

3) перан. бязглуздзіца, лухта (несці е.).

ераты́к

(гр. hairetikos)

1) адступнік ад догматаў пануючай рэлігіі, паслядоўнік ерасі;

2) перан. той, хто адступае ад агульнапрынятых правіл, палажэнняў.

есау́л

(тат. jasoul)

1) казацкі чын пасля гетмана ў 16—17 ст.;

2) афіцэрскі чын у казацкіх войсках царскай арміі, які адпавядаў чыну капітана ў пяхоце і ротмістра ў кавалерыі.

еўге́ніка

(англ. eugenics, ад гр. eugenes = добрага паходжання)

кірунак у генетыцы, які распрацоўвае праблемы паляпшэння біялагічных уласцівасцей чалавека.

е́ўнух

(гр. eunuchos = ахоўнік ложа)

кастрыраваны наглядчык за жанчынамі ў гарэме.