zústoßen
*
1.
vt зачыня́ць (з трэскам)
2.vi (s)
1) (D) здара́цца (з кім-н.)
ein Únglück ist ihm zúgestoßen — з ім зда́рылася няшча́сце
2) (auf A) вайск. нане́сці удар (па чаму-н.)
zústreuen
vt (mit D) засыпа́ць (чым-н.)
zúströmen
vi (s) (D) прыцяка́ць, сцяка́цца (куды-н.); цячы́ (у бок чаго-н.)
zústutzen
vt падрэ́зваць, падстрыга́ць
zústürmen
vi (s) (auf A) кі́дацца імклі́ва (да каго-н.)
zústürzen
vi (s) (auf A)
1) кі́дацца (на каго-н.)
2) кі́дацца насу́страч (каму-н.)
zutáge, zu Táge
~ kómmen* [tréten*] — паказа́цца, вы́явіцца
Zútat
f -, -en
1) гарні́р, прыпра́ва
2) пры́месь, даме́шка
3) дада́так (да касцюма і г.д.)
zutéil
j-m ~ wérden — выпада́ць на чыю́-н. до́лю