zústoßen
*
1.
vt зачыня́ць (з трэскам)
2.vi (s)
1) (D) здара́цца (з кім-н.)
ein Únglück ist ihm zúgestoßen — з ім зда́рылася няшча́сце
2) (auf A) вайск. нане́сці удар (па чаму-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)