ко́лернасць, ‑і, ж.
Наяўнасць таго ці іншага колеру ў чым‑н. Колернасць шкла. Колернасць піва.
ко́лерны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і каляровы (у 1 знач.). Колерны здымак.
ко́лі, нескл., м.
Парода службовых сабак; шатландская аўчарка.
[Англ. collie.]
ко́ліва, ‑а, н.
Разм. Тое, што і колка 1. — Зарадку ж робіш? Дык коліва — самая лепшая зарадка. Лужанін.
ко́лік, ‑а, м.
Разм. Памянш. да кол (у 1 знач.); невялікі кол, калок. Са снегу мясцінамі выглядаюць канцы жэрдак ды яшчэ няроўныя крывыя колікі парканаў. Галавач.
ко́лікі, ‑аў; адз. коліка, ‑і, ДМ ‑ліцы, ж.
Рэзкі, востры боль, рэзь у жываце або ў баку. Ні колікаў, ні прыступаў — мінулася бяда, Дапамагла гаючая вада! Валасевіч. Паступова вострая коліка ў палене цішэла, змяншалася і неўзабаве зусім праходзіла. Ставер.
ко́лісь, прысл.
Разм. Калісьці, некалі ў мінулым. І вось на месцы тым стаю, Дзе колісь быў мой ціхі дом. Астрэйка.
ко́лішні і калі́шні, ‑яя, ‑яе.
Які мае адносіны да мінулага, меў месца ў мінулым. Колішняе знаёмства. □ Над краем колішняй бядоты і галечы Жыццё, як сонца, не спыняе рух. Звонак. Цяпер не час той даўні і калішні, Не навіна машына ля двара. Астрэйка.
ко́лка 1, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. калоць 2. Колка дроў. Колка цукру.
ко́лка 2,
1. Прысл. да колкі 1.
2. безас. у знач. вык. Пра адчуванне ўколу, рэзі. Колка ісці босымі нагамі па ржэўніку. □ Сорам не елка — вачам не колка. Прыказка.
ко́лкасць, ‑і, ж.
1. Уласцівасць колкага 1 (у 2 знач.). Колкасць заўвагі.
2. З’едлівая насмешка, колкая заўвага. Гаварыць колкасці.