Verbum

аплёўванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. аплёўваць — апляваць.

аплёўвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да аплявацца.

2. Зал. да аплёўваць.

аплёўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да апляваць.

аплі́к, ‑а, м.

Абл. Металічны кручок для зашпільвання адзення. Заплікнуўшы праз пяты ў дзесяты аплікі даматканай жакеткі, Ігнась выладзіўся на вакзал. Мурашка.

апліка́та, ‑ы, М ‑каце, ж.

У геаметрыі — назва аднаго з трох лікаў, які вызначае становішча пункта ў прасторы адносна прамавугольнай сістэмы каардынатаў.

[Лац. applicata — прыкладзеная.]

аплікату́ра, ‑ы, ж.

1. Спосаб размеркавання пальцаў, найбольш зручны пры ігры на музычных інструментах.

2. Лічбавае абазначэнне над нотамі парадку размеркавання пальцаў музыканта.

[Ад лац. applicare — прыладжваць.]

аплікату́рны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да аплікатуры. Аплікатурныя абазначэнні на нотах.

аплікацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да аплікацыі.

апліка́цыя, ‑і, ж.

1. Спосаб стварэння арнаменту, мастацкага ўзору або малюнка шляхам наклейвання (нашыўкі) на што‑н. кавалачкаў рознакаляровай матэрыі, паперы і пад.

2. Арнамент, узор, малюнак, створаны такім чынам.

[Ад лац. applicatio — прыкладванне, наклейванне.]

аплі́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Пяцелька для плацянога кручка (апліка).