Verbum

валасаві́на, ‑ы, ж.

Спец. Дэфект металічных вырабаў, галоўным чынам стальных, у выглядзе тонкіх, выразна акрэсленых трэшчынак.

валаса́тасць, ‑і, ж.

Ступень пакрыцця скуры валасамі.

валаса́ты, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты, аброслы валасамі. З валасатага твару папа зірнулі на Крушынскага жартаўлівыя вочы. Бядуля. Голыя па локаць рукі [Томі] былі валасатыя, з рудымі плямінамі. Лынькоў.

валаса́цік, ‑у, м.

Спец. Горны хрусталь або аметыст з валокнападобнай будовай.

валасе́нь, ‑сня, м.

1. Паразітычны вадзяны чарвяк, падобны на волас.

2. Хвароба скуры ног у чалавека і жывёлы ў выглядзе язваў.

валасі́на, ‑ы, ж.

Адзінкавы волас. — Добрае лета сёлета будзе. Ураджайнае, — пагладжваў рэдкія валасіны барады Хасан. Даніленка.

валасі́сты, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае валакністую будову. Валасісты азбест.

валаско́вы, ‑ая, ‑ае.

Тонкі, як волас; капілярны.

валасні́к, ‑а, м.

Спец. Тонкае адгалінаванне кораня расліны.

валасніко́вісты, ‑ая, ‑ае.

Спец. З вялікай колькасцю тонкіх карэньчыкаў. Валасніковісты корань.