зненаві́дны, ‑ая, ‑ае.
Разм. Ненавісны. За зямлю, на якой мужык сядзіць, ён мусіць яшчэ дзевяць гадоў рабіць тую ж зненавідную паншчыну. Якімовіч.
знепрыто́мнець, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Страціць прытомнасць. Карпавіч на міг расплюшчыў вочы, павёў імі па людзях, але, знясілены, зноў апусціў павекі і знепрытомнеў. Броўка.
знервава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад знерваваць.
2. у знач. прым. Даведзены да хваравіта-зласлівага, нервознага стану; нервовы. Знерваваны, спакутаваны .. [Сузан] выйшаў на ганак, каб падыхаць свежым паветрам. Лынькоў.
знервава́цца, ‑рвуюся, ‑рвуешся, ‑рвуецца; зак.
Стаць вельмі нервозным ад пастаянных хваляванняў і турбот; стаміцца ад нервовага напружання. Знервавацца, чакаючы адказу. □ — Ты, браце, даруй, што я грубаваты быў. Знерваваўся, лежачы ў закутку тым, проста азвярэў. Асіпенка.
знервава́ць, ‑рвую, ‑рвуеш, ‑рвуе; зак., каго.
Давесці да хваравіта-зласлівага, нервознага стану. Усё гэта так .. знервавала [Сідора], так стузала, што ён увачавідкі адзначаў, як рабілася яму цяжка і невыносна. Гартны.
знерухо́мець, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Стаць нерухомым. Аляксей баязліва схамянуўся, нацягнуў коўдру на галаву, падкурчыў ногі і адразу знерухомеў, заціх. Машара.
зне́сены 1, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад знесці 1. Знесеныя да воза снапы.
зне́сены 2, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад знесці 2. Учора знесенае яйцо.
знеслаўле́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. знеслаўляць — зняславіць.
знеслаўля́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; незак.
1. Незак. да зняславіцца.
2. Зал. да знеслаўляць.