Verbum

скрыўля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да скрывіць.

скрыць, скрыю, скрыеш, скрые; зак., каго-што.

Утаіць што‑н. ад каго‑н. Скрыць нядобрую вестку. □ Млынар вярнуўся дадому, думаючы пра Стафанковіча як пра шарлатана: «Дрэнна зрабіў, грошы ўзяў і адрас скрыў». Чорны.

скрыча́цца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Разм. Знемагчы, знясілець, доўга крычучы. Дзіця скрычалася.

скрыша́льнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць скрышальнага. Скрышальнасць удару.

скрыша́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае вялікую сілу, знішчальны. Скрышальны ўдар. Скрышальны агонь.

2. Моцны, глыбокі (пра пачуцці, перажыванні чалавека). Скрышальная нянавісць.

скры́шаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад скрышыць.

скрышы́цца, ‑шыцца.

Зак. да крышыцца (у 1 знач.).

скрышы́ць, скрышу, скрышыш, скрышыць.

Зак. да крышыць (у 1, 2 знач.).

скрэ́баць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Тое, што і скра́баць. Затое круглагаловы заядла скрэбаў лыжкай, аж звінела пасудзіна. С. Александровіч.

скрэ́бены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад скрэбці (у 2, 3 знач.).

2. у знач. прым. Такі, што скрэблі, чысцілі. Скрэбеная падлога.

3. у знач. прым. Чышчаны, абчышчаны (пра гародніну, рыбу).