ску́сваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да скусіць.
скусі́ць, скушу, скусіш, скусіць; зак., што.
Разм. Адкусіць зверху частку чаго‑н.
ску́так, ‑тку, м.
Разм. Тое, што вынікае з чаго‑н.; вывад. [Богут:] — Так, так, васпане мой ласкавы: плаціць за хату трэба мне, Раз вы жывеце ў ёй, а не — Дык скутак будзе нецікавы. Колас. Арышт, допыты, канвой — гэта было ўступам, а астрог — скутак. Гартны.
[Польск. skutek.]
ску́тасць, ‑і, ж.
Адсутнасць свабоды, лёгкасці ў дзеяннях, паводзінах і пад., скаванасць. Госця адказала таксама па-французску. І хоць памылак у вымаўленні не было — празмерная правільнасць мовы лепей за памылкі казала аб скутасці чалавека, які гаварыў. Караткевіч.
ску́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад скуць.
2. у знач. прым. Які не мае свабоды, заняволены. Але верылі мы, Што не вечна тут цьма, І не вечна наш край будзе скуты. Журба. Даволі тупасці, слепасці Люду, што ў горы гарбеў! Б’е гнеў Петрапаўлаўскай крэпасці — Скутага розуму гнеў. Грачанікаў.
ску́тэр, ‑а, м.
Лёгкае быстраходнае спартыўнае судна з падвесным рухавіком; разнавіднасць, глісера.
[Англ. scooter.]
скутэры́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Спартсмен гоншчык на скутэры.
скутэры́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Жан. да скутэрыст.
скуфе́йка, ‑і, ДМ ‑фейцы; Р мн. ‑феек; ж.
Памянш. да скуф’я; тое, што і скуф’я. Сівому манаху памагае малады, з рэдкай русай бародкай.. Абодва манахі ў белых палатняных падрасніках і ў чорных шапках-скуфейках. В. Вольскі.
скуфе́йны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да скуф’і.