Verbum

траекторыя, ✂, ж. (спец.).

1. Лінія, якую апісвае ў прасторы ў працэсе руху якое-н. цела або пункт.

   • Т. палёту метэарыта.

2. Лінія палёту снарада, ракеты або кулі.

|| прым. траекторны, ✂.

траісты, ✂.

1. Траякі.

   • Т. ўплыў.

2. Пра палітычныя пагадненні: заключаны, падпісаны трыма дзяржавамі, бакамі.

   • Траістае пагадненне.

|| наз. траістасць, ✂.

траіцца, ✂; незак.

Раздзяляцца на тры часткі, а таксама здавацца трайным, патройвацца (пра бачныя прадметы).

• Траіцца ў вачах у каго-н.

траіць, ✂; незак.

1. Дзяліць на тры часткі (разм.).

   • Т. бервяно.

2. Злучаць тры часткі разам.

   • Т. ніткі.

3. Тройчы пераворваць зямлю (спец.).

4. Страляць, удараць і пад. па трох адначасова.

   • Т. з ружжа (забіваць трох птушак адным зарадам).

|| наз. траенне, ✂.

трайнік, ✂, м. (спец.).

1. Прадмет, які мае тры аднародныя часткі або складаецца з трох частак.

   • Паляўнічы т. (трохстволка).

2. Мера або прадмет, якія складаюцца з трох аднолькавых адзінак.

   • Дошка-т.

|| прым. трайніковы, ✂.

трайны, ✂.

1. Які складаецца з трох аднародных або падобных частак, прадметаў.

   • Трайныя рамы.

2. Павялічаны ў тры разы.

   • Прадаваць па трайной цане.

трайня​¹, ✂, ж.

Падоўжны брус у калёсах, які злучае пярэднюю вось з задняй.

трайня​², ✂, м.

Тое, што і трайняты.

трайняты, ✂.

Трое дзяцей, народжаных адначасова адной маці.

трайчасты, ✂.

1. Які складаецца з трох аднародных частак, прадметаў.

   • Трайчастыя вілы.

2. У выразе: трайчасты нерв (спец.) — пятая пара чэрапна-мазгавых нерваў.