Verbum

эпілепсія, ✂, ж.

Хранічнае захворванне галаўнога мозга чалавека, якое характарызуецца сутаргавымі прыступамі і стратай прытомнасці; падучая хвароба.

|| прым. эпілептычны, ✂.

эпілептык, ✂, м.

Чалавек, хворы на эпілепсію.

|| ж. эпілептычка, ✂.

эпілог, ✂, м.

Заключная частка мастацкага твора.

• Э. рамана.
• Э. оперы.

|| прым. эпілогавы, ✂.

эпістала, ✂, ж.

Жанр літаратуры 18 — пачатку 19 ст. ў выглядзе паслання ў форме пісьма.

эпісталярны, ✂.

1. Пра літаратурны твор, напісаны ў форме пісем.

   • Э. раман.

2. Які з’яўляецца сукупнасцю чыіх-н. пісем.

   • Эпісталярная спадчына Янкі Купалы.

эпіталама, ✂, ж.

1. У старажытных грэкаў і рымлян: віншавальная песня маладым.

2. Верш-віншаванне ў гонар тых, хто бярэ шлюб.

|| прым. эпіталамны, ✂.

эпітафія, ✂, ж. (кніжн.).

1. Верш, напісаны ў сувязі з чыёй-н. смерцю.

   • Э. на смерць палкаводца.

2. Надмагільны надпіс.

3. на магільнай пліце.

эпітэлій, ✂, м. (спец.).

Тканка, якая высцілае паверхню і поласць цела, пакрывае слізістыя абалонкі, а таксама ўнутраная абалонка ў поласцях некаторых раслін.

|| прым. эпітэліяльны, ✂.

эпітэт, ✂, м.

У паэтыцы: азначэнне, якое выражае эмацыянальную ацэнку або дае вобразную характарыстыку прадмету, з’яве.

эпіцэнтр, ✂, м. (спец.).

1. Вобласць на паверхні зямлі, размешчаная над ачагом землетрасення, выбуху.

   • Э. ядзернага выбуху.

2. перан. Месца, дзе што-н. праяўляецца з найбольшай сілай (кніжн.).

   • У эпіцэнтры падзей.

|| прым. эпіцэнтрычны, ✂.