Verbum

судакладчык, ✂, м.

Той, хто выступае з судакладам.

|| ж. судакладчыца, ✂.

суддзя, ✂, м.

1. Службовая асоба ў органах суда, якая выносіць прыгавор па судовай справе.

   • Народны с.

2. Чалавек, які судзіць (у 1 знач.).

   • Я табе не с.

3. У спорце: той, хто судзіць якое-н. спаборніцтва, гульню.

   • С. міжнароднай катэгорыі.

|| прым. судзейскі, ✂.

суджаная, ✂, ж.

У вуснай народнай творчасці: нявеста.

суджаны​¹, ✂, м.

У вуснай народнай творчасці: жаніх.

• Дзяўчаты горка плакалі, не прычакаўшы суджаных з вайны.

суджаны​² ✂ прым.

Прызначаны лёсам.

• Ён лічыў сябе шчаслівым, што ў с. час нарадзіўся на гэтай зямлі.

суджэнне, ✂, н.

1. У логіцы: форма мыслення, якая ўяўляе сабой спалучэнне паняццяў, з якіх адно (суб’ект) вызначаецца праз другое (прэдыкат).

2. Меркаванне, заключэнне аб чым-н.

   • Мець сваё с.

судзейства, ✂, н.

У спартыўных гульнях, спаборніцтвах: выкананне абавязкаў суддзі (у 3 знач.).

• С. ў футболе.

судзействаваць, ✂; незак. (спец.).

Выконваць абавязкі суддзі (у 3 знач.).

судзілішча, ✂, н. (пагард.).

Прадузяты разбор, падобны на суд.

• Над ім устроілі цэлае с.

судзімасць, ✂, ж. (спец.).

Вынесены каму-н. судовы прыгавор за ўчыненае злачынства, а таксама прававы вынік, што дзейнічае пасля адбыцця пакарання.

• Зняць с.
• Злачынец з некалькімі судзімасцямі.