Verbum

дэка́да

(гр. dekas, -ados = дзесятак)

1) прамежак часу ў дзесяць сутак; трэцяя частка месяца;

2) дзесяцідзённы прамежак часу, прысвечаны чаму-н. (напр. д. мастацкай самадзейнасці).

дэкада́нс

(фр. décadence)

1) заняпад, культурны рэгрэс;

2) тое, што і дэкадэнцтва.

дэкадэ́нцтва

(фр. décadence = заняпад)

агульная назва нерэалістычных напрамкаў у літаратуры і мастацтве канца XIX — пачатку XX ст., якія характарызуюцца ўпадніцтвам, крайнім індывідуалізмам.

дэкальтэ́

(фр. décolleté)

глыбокі выраз у верхняй частцы жаночага адзення.

дэкампіля́цыя

(ад лац. de = з, ад + compilatio = крадзеж, аграбленне)

інф. варочанне праграмы, закладзенай у камп’ютэр, у пачатковы, зыходны выгляд.

дэка́н

(ням. Dekan, ад лац. decanus = дзесятнік)

1) кіраўнік факультэта ў вышэйшай навучальнай установе;

2) старшы ксёндз, які назірае над некалькімі прыходамі.

дэкана́т

(ням. Dekanat, ад с.-лац. decanatus)

кіраўніцтва факультэта на чале з дэканам 1, а таксама памяшканне, дзе яно знаходзіцца.

дэкараты́ўны

(фр. décoratif, ад лац. decorare = упрыгожваць)

1) прызначаны для ўпрыгожвання (напр. д-ыя расліны);

2) жывапісны, маляўнічы (напр. д. від);

3) перан. паказны, знешне эфектны.

дэкара́цыя

(фр. décoration, ад лац. decorare = упрыгожваць)

1) мастацкае афармленне сцэны для паказу месца і абставін тэатральнага дзеяння;

2) перан. што-н. паказное, штучнае, што служыць для прыкрыцця недахопаў, непрывабнай сутнасці чаго-н.

дэклама́цыя

(лац. declamatio)

1) выразнае чытанне мастацкіх твораў;

2) перан. штучна ўзнёслая манера гаварыць.