Verbum

дэлега́т

(лац. delegatus)

прадстаўнік якога-н. калектыву, арганізацыі, дзяржавы, выбраны для ўдзелу ў рабоце з’езду, канферэнцыі, перагаворах і інш.

дэлега́цыя

(лац. delegatio)

група дэлегатаў, якія прадстаўляюць той ці іншы калектыў, арганізацыю, дзяржаву.

дэлі́кт

(лац. delictum)

юр. незаконнае дзеянне, правапарушэнне.

дэліміта́цыя

(лац. delimitatio)

вызначэнне дзяржаўнай граніцы з дакладным апісаннем яе праходжання і фіксацыяй на карце ў адпаведнасці з дагаворам, заключаным з суседняй дзяржавай.

дэмаго́г

(гр. demagogos, ад demos = народ + ago = вяду)

палітык, які для дасягнення сваіх мэт карыстаецца дэмагогіяй 1.

дэмаго́гія

(гр. demagogia, ад demos = народ + ago = вяду)

1) падман народных мас прывабнымі, але лжывымі абяцаннямі для дасягнення сваіх мэт;

2) пустыя мнагаслоўныя разважанні (напр. разводзіць дэмагогію).

дэмагра́фія

(ад гр. demos = народ + grapho = пішу)

навука, якая вывучае склад, колькасць, заканамернасці ўзнаўлення насельніцтва ў іх грамадска-гістарычнай абумоўленасці.

дэмакра́т

(фр. démocrate, ад гр. demos = народ + kratos = улада)

1) прыхільнік дэмакратыі 1;

2) член дэмакратычнай партыі;

3) той, хто вядзе просты спосаб жыцця.

дэмакратыза́цыя

(фр. démocratisation, ад гр. demos = народ + kratos = улада)

укараненне прынцыпаў дэмакратыі, перабудова дзяржавы, грамадства на дэмакратычных асновах.

дэмакра́тыя

(фр. démocratie, ад гр. demos = народ + kratos = улада)

1) форма дзяржаўнага кіравання, заснаваная на прызнанні народа крыніцай улады (проціл. аўтарытарызм); 2) прынцып арганізацыі дзейнасці калектыву, заснаваны на раўнапраўным удзеле ўсіх яго членаў.