schmíegen
(sich) 1. (an A) тулі́цца, гарну́цца (да каго-н.)
2) (an A, in A) прыстасо́ўвацца (да пэўных умоў)
sich ~ und bíegen* — падла́джвацца; пакары́цца, скары́цца
3) (an A, um A) прыляга́ць (да чаго-н.)
4) (um A) абвіва́ць (пра расліны)
Schmíegsamkeit
f -
1) гну́ткасць (фігуры)
2) пада́тлівасць (характару)
Schmíere
I
f -, -n мазь, зма́зка, шмарава́нне
II
f -, -n правінцы́йная [вандро́ўная] тру́па
III
~ stéhen* — жарг. стая́ць на ва́рце (вартаваць)
schmíeren
vt
1) зма́зваць, ма́заць, нама́зваць; прама́зваць
éine Sálbe auf die Hand ~ — зма́заць руку́ ма́ззю
Bútter aufs Brot ~ — нама́заць ма́сла на хлеб
2) дава́ць ха́бар
er hat ihm geschmíert — ён падма́заў яго́ [даў яму́ ха́бар]
3) пля́каць, бру́дзіць
◊ sich (D) die Gúrgel [die Kéhle] ~ — разм. прамачы́ць го́рла, вы́піць
j-m Hónig [Brei] ums Maul [um den Mund] ~ — разм. ліслі́віць каму́-н.
dir muss man álles erst ins Maul ~ — разм. табе́ ўсё трэ́ба спача́тку разжава́ць
Schmíerer
m -s, -
1) зма́зчык
2) разм. пля́каль (пра мастака), піса́ка (пра пісьменніка)
3) той, хто дае́ ха́бар
Schmiereréi
f -, -en разм., пагардл. пля́канне, мазані́на
Schmíerfink
m -en i -s, -en пагардл. му́рза, неаха́йны чалаве́к