Verbum

міф, ‑а, м.

1. Старажытнае народнае паданне аб паходжанні свету і з’яў прыроды з фантастычнымі вобразамі багоў і легендарных герояў. Антычныя міфы.

2. перан. Нешта фантастычнае, неверагоднае; вымысел. Вялікая бітва пад Масквой у 1941 годзе развеяла міф аб непераможнасці гітлераўскіх войск. «Беларусь».

[Ад грэч. mýthos — паданне.]

міфалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да міфалогіі (у 1 знач.).

міфало́гія, ‑і, ж.

1. Сукупнасць міфаў якога‑н. народа. Грэчаская міфалогія.

2. Навука, якая вывучае міфы (у 1 знач.).

[Грэч, mythologia, ад mýthos — паданне і lógos — слова, навука.]

міфатво́рчасць, ‑і, ж.

Стварэнне міфаў. Міфатворчасць старажытных народаў.

міфі́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць міфічнага.

міфі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да міфа (у 1 знач.).

2. перан. Абвеяны паданнямі, легендарны; казачны.

3. перан. Разм. Прыдуманы, неверагодны.

міфо́лаг, ‑а, м.

Спецыяліст у галіне міфалогіі (у 2 знач.).