Verbum

апа́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад апаліць.

апа́ліна, ‑ы, ж.

Тое, што і абпаліна.

апаліты́зм, ‑у, м.

Тое, што і апалітычнасць.

апаліты́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць апалітычнага; ухіленне ад ўдзелу ў грамадска-палітычным жыцці.

апаліты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які стаіць убаку ад грамадска-палітычнага жыцця або ўхіляецца ад ўдзелу ў ім. [Маргун] пачакаў, пакуль выйдзе Шаевіч, і ўзяўся даваць мне праборку: — Бачыш, беспартыйны, апалітычны чалавек, а робіць тое, што трэба. Сабаленка.

апалі́ць, апалю, апаліш, апаліць; зак., што.

Тое, што і абпаліць.

апало́гія, ‑і, ж.

Кніжн. Абарона, усхваленне каго‑, чаго‑н. у пісьмовай або вуснай форме.

[Грэч. apologia.]

апало́нік ​¹, ‑а, м.

Хвастатая лічынка жабы. У школе мы будзем пазіраць, як з гэтага жабурыння вырастуць жывыя апалонікі. Якімовіч.

апало́нік ​², ‑а, м.

Вялікая лыжка, якой разліваюць страву. Восілена прысела каля Каспара і драўляным апалонікам наліла ўсім стравы. Броўка. Там, над ахутанымі парай катламі, з павісшым у паветры на паўдарозе апалонікам стаяла Ліда. Карпюк.

апало́сквацца, ‑аецца; незак.

Зал. да апалоскваць.

апало́скваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да апаласкаць, апаласнуць.