Verbum

склераметры́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да склераметрыі.

склераметры́я, ‑і, ж.

Спец. Раздзел фізікі, у якім вывучаецца цвёрдасць розных матэрыялаў.

[Грэч. sklērós — цвёрды і métron — мера.]

склераско́п, ‑а, м.

Прыбор для вымярэння цвёрдасці металаў, мінералаў і пад.

[Ад грэч. sklērós — цвёрды і skopéō — гляджу, назіраю.]

склератамі́я, ‑і, ж.

Хірургічная аперацыя пры, глаўкоме.

[Грэч. sklērós — цвёрды і tome — рэзанне, разрэз.]

склераты́нія, ‑і, ж.

Сумчаты грыб, які выклікае захворванне раслін (белая гніль, шэрая гніль).

[Лац. Sclerotinia.]

склераты́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Разм. Жан. да склеротык.

склераты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да склерозу. Склератычны працэс. // Які сведчыць аб склерозе; пашкоджаны склерозам. Склератычныя вены. □ [Антон] бледны і худы. На скулах склератычны румянец. Ракітны.

склеро́з, ‑у, м.

Хвароба, якая выяўляецца ў паталагічным ушчыльненні розных органаў, выкліканым гібеллю функцыянальных элементаў і заменай іх злучальнай тканкай. Склероз сэрца.

[Ад грэч. sklérōsis — зацвярдзенне.]

склеро́зны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і склератычны. Генерал барабаніў даўгімі, склерознымі пальцамі па борце машыны. Лынькоў.

склеро́ма, ‑ы, ж.

Спец. Хранічная інфекцыйная хвароба, якая характарызуецца развіццём у слізістай абалонцы дыхальных шляхоў запаленчых зацвярдзенняў. Склерома дыхальных шляхоў.

[Грэч. sklērōma — ушчыльненне.]