апалагеты́чны, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які мае адносіны да апалагета, апалагетыкі.
апалагі́чны, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які мае адносіны да аполага.
апа́лак, ‑лка, м.
Разм. Што‑н. апаленае, абгарэлае.
апала́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад ападаць.
апаласка́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад апаласкаць.
апаласка́ць, ‑лашчу, ‑лошчаш, ‑лошча; зак., каго-што.
1. Злёгку абмыць. [Бабка] унуку і ваду на рукі палівае, і кажа, каб хоць шыю сабе апаласкаў, бо яна ад загару і пылу стала чорная як зямля. Пестрак.
2. перан. Абгаварыць каго‑н. [Вашыновіч:] — У нас народ такі. Дзе што якое пачуюць, дык.. як паднімуць гаворку. Усіх па костачках разбяруць, усіх апалошчуць. Чорны.
апаласну́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад апаласнуць.
апаласну́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.
Злёгку абмыцца. [Маргарыта:] — Дайце я яго [Барыса] з дарогі трохі да ладу прывяду. Хадзем, хоць апаласніся. Скрыган.
апаласну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.
Злёгку абдаўшы вадою, абмыць. Адчувалася патрэба асвяжыцца, падтрымаць абяссілеўшае за бяссонную ноч стомленае цела, апаласнуць пачырванеўшыя ад зморы вочы. Колас. Я ўжо не памятаў, як на скорую апаласнуў боты і адным духам выскачыў на бераг. Ракітны.
апала́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Правеяць, ачысціць ад мякіны крупы, збажыну пры дапамозе апалушак.