скос, ‑у, м.
1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. скасіць 2 — скошваць 2.
2. Пакаты бок чаго‑н.; схіл, адхон. Скос скалы. Скос берага рэчкі.
ско́са, прысл.
1. Скасіўшы вочы; збоку. Віктар увесь час скоса пазіраў на хлеб. Маўр. Чэмпіён, не зважаючы ні на кога і сам скоса любуючыся сваімі значкамі, ганарыста прайшоў да піянерважатага. Скрыпка. Майка не павярнулася на, крокі, а калі .. [Алесь] пазваў яе, скоса ўскінула на яго дзікаватыя і нібы разгневаныя вочы. Караткевіч.
2. перан. Недаверліва, падазрона, недружалюбна. Ходзячы па двары, па хаце, заўважыў Агей, што пазіраюць сыны [адзін на аднаго] скоса, не па-людскому. Галавач. Мне здалося, што гнеў старога трошачкі адпаў, хоць ён і скоса глянуў на мяне, як на якога злачынцу. Сабаленка.
3. Па дыяганалі, пад вуглом да прамога напрамку. Ад святла, што скоса падае ў акно на Валіны рукі, абгортка марожанага падобна на бліскучы і туманны кавалак лёду. Савіцкі.
ско́сак, ‑ска, м.
Спец.
1. Коса зрэзаны клін (тканіны, дрэва і пад.).
2. Каса, якая за доўгі перыяд працы зрэзалася, стала вузкай.
ско́сы, ‑ая, ‑ае.
Недаверлівы, падазрона, непрыязны (пра позірк). Скосы позірк.
скоў, скову, м.
Спец. Месца, дзе скавана што‑н.; шво.
ско́ўванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. скаваць (у 2 знач.).
ско́ўвацца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да скавацца.
2. Зал. да скоўваць.
ско́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да скаваць.
ско́ўзаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад скоўзаць.
ско́ўзацца, ‑аецца; зак.
Разм. Стаць тонкім ад трэння пры слізганні; сцерціся. Палазы ў санях скоўзаліся. Канькі скоўзаліся.