скіса́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да скіснуць.
скі́слы, ‑ая, ‑ае.
1. Пракіслы. Скіслае піва. Скіслы суп. // Які стаў кіслым (пра малако). Скіслае малако.
2. перан. Разм. Які страціў бадзёрасць, упэўненасць, стаў вялым, сумным. — Ты што гэта нейкі скіслы? — першай заўважыла Каця Шрубейка, шустрая, маленькая дзяўчына. Астрэйка.
скі́снуцца, ‑нецца; зак.
Разм. Тое, што і скіснуць (у 1 знач.). Малако скіслася.
скі́снуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
1. Зрабіцца кіслым; пракіснуць. Крупеня скісла. // Зрабіцца кіслым (пра малако). — Каня, нябось, не даў, мы на воліку возім, і ў нас малако ні разу не скісла. Шамякін.
2. перан. Разм. Страціць бадзёрасць, упэўненасць, стаць вялым, сумным. [Гэля:] — Што з табою, Адачка? Неяк ты адразу скісла. Пальчэўскі. [Дымар:] — Ды я спакойны, грамадзянін следчы. Я ўжо спакойны, — раптам скіс, згорбіўся арыштаваны, нахіліўся, кранаючыся кепкай падлогі. Шамякін.
•••
Каб (бадай) ты скіс (скісла) — ужываецца як нязлосны праклён. — Андрэй! А бадай-жа ты скіс! — радасна выгукнуў Янка. Колас. — Ах, каб ты скіс! — засмяялася гаспадыня і звярнулася да Карніцкага. Паслядовіч.
скіт, ‑а, М скіце, м.
1. У праваслаўных манастырах — жыллё для манахаў-пустэльнікаў, размешчанае аддалена ад манастырскага будынка.
2. Стараверскі манастыр або пасёлак манастырскага тыпу ў глухой пустэльнай мясцовасці. Далёка асталіся Кержанскія лясы з рэшткамі колішніх стараверскіх скітаў. Пальчэўскі.
[Грэч. skētis.]
скі́тнік, ‑а, м.
Манах або старавер, які жыве ў скіце; пустэльнік.
скі́тніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да скітніка, уласцівы скітніку, належыць яму. Скітніцкае жыццё. Скітніцкае адзенне.
скіф 1,
гл. скіфы.
скіф 2, ‑а, м.
Доўгая вузкая гоначная лодка з рухомым сядзеннем і гладкай абшыўкай.
[Англ. skiff.]
скі́фскі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да скіфаў, які належыць, уласцівы ім. Скіфскія курганы. Скіфская мова.