Verbum

гебраі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Комплекс навук аб старажытнаяўрэйскай мове, гісторыі, пісьменнасці, культуры.

гегелья́нец, ‑нца, м.

Паслядоўнік філасофіі Гегеля.

гегелья́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гегельянства, гегельянцаў. Гегельянская школа.

гегелья́нства, ‑а, н.

Абазначэнне ідэалістычных філасофскіх цячэнняў, якія выходзілі з вучэння нямецкага філосафа Гегеля і развівалі яго ідэі.

гегемані́зм, ‑у, м.

Палітыка, заснаваная на імкненні да сусветнага панавання над іншымі краінамі і народамі.

[Ад грэч. hēgemonia — панаванне.]

гегемо́н, ‑а, м.

Высок. Той, хто з’яўляецца галоўнай рухаючай і кіруючай сілай чаго‑н. Пралетарыят — гегемон рэвалюцыі.

гегемо́нія, ‑і, ж.

Першынство, перавага ў сіле ўплыву; кіраўніцтва. Гегемонія пралетарыяту ў рэвалюцыі.

[Грэч. hēgenomia — камандаванне, панаванне.]

гедані́зм, ‑у, м.

Ідэалістычны напрамак у этыцы, які сцвярджае, што вышэйшым ідэалам, мэтай жыцця з’яўляецца асалода, уцеха.

[Ад грэч. hēdonē — асалода.]

гедані́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік геданізму.

гедані́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да геданізму. Геданічная этыка.