мірабілі́т, ‑у, М ‑ліце, м.
Тое, што і глаўберава соль.
[Ад лац. mirabilis — здзіўляючы.]
міравы́ 1, ‑ая, ‑ое.
1. Звязаны з устанаўленнем мірных адносін паміж спрэчнымі бакамі. Міравое пагадненне.
2. у знач. наз. мірава́я, ‑ой, ж. Мірнае вырашэнне спрэчкі, сваркі. [Алена:] — Ці не сватацца ты, Лёнік, прыйшоў? Чаму ж адзін? — Спачатку завітаў да Ады на міравую. Пасварыліся мы з ёю трошкі. — Вунь што, а яна мне нічога не сказала. Пальчэўскі.
3. У царскай Расіі і ў некаторых буржуазных краінах — звязаны з судовымі органамі, якія разбіраюць, галоўным чынам, дробныя грамадзянскія і крымінальныя справы. Міравы суд. Міравы пасрэднік. Міравы суддзя.
•••
Міравая здзелка гл. здзелка.
міравы́ 2, ‑ая, ‑ое.
Разм. Вельмі добры, цудоўны. — Капітан наш міравы! — задаволена паціраючы рукі, з юначым запалам хваліцца лейтэнант. Васілевіч. [Шэмет:] — Пагодка, я, гляджу, заўтра міравая будзе. Лобан.
мірае́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Разм. пагард. Той, хто жыве з чужой працы; кулак, эксплуататар. Першым быў схоплены [паліцаямі] Стась Галубоўскі, член сельскага савета, які дзяліў паміж сялянамі зямлю пана Скірмунта і такіх міраедаў, як Кандыба. Чарнышэвіч.
мірае́дскі, ‑ая, ‑ае.
Разм. пагард. Які мае адносіны да міраеда, міраедаў, уласцівы ім. Міраедская хцівасць.
міра́ж, ‑у, м.
1. Аптычная з’ява ў атмасферы, пры якой на гарызонце ўзнікаюць уяўныя адлюстраванні далёкіх наземных прадметаў або ўчасткаў неба ў выніку заломвання сонечных праменняў у нераўнамерна нагрэтых слаях атмасферы. І раптам Засмужац перад сабой убачыў агеньчык. Ён не паверыў, нават напалохаўся, з трывогай падумаў, што гэта міраж. Мележ.
2. перан. Тое, што не адпавядае рэчаіснасці, тое, што не можа здзейсніцца. Штодзень святлей, шырэй разлогі, І гэта не міраж. Ідуць-бягуць шляхі-дарогі, змяняецца пейзаж. Пушча.
міра́жны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да міражу.
міра́кль, ‑я, м.
Сярэдневяковы вершаваны драматычных твор рэлігійнага характару.
[Ад лац. miraculum — цуд.]
міралюбі́васць, ‑і, ж.
Уласцівасць міралюбівага.
міралюбі́вы, ‑ая, ‑ае.
Які любіць мір, згоду, не схільны да сваркі, вайны. Міралюбівыя краіны. // Заснаваны на імкненні захаваць мір, мірныя адносіны; дружалюбны. Міралюбівае пагадненне. Міралюбівая палітыка.