скавыту́н, ‑а, м.
Разм. Чалавек, які скавыча, назаляе скаргамі.
скавыту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.
Разм. Жан. да скавытун.
скавы́ш, ‑у, м.
Разм. Моцны пранізлівы вецер з завываннем. Сухі скавыш ламаў на гасцінцы бярозавае голле, змятаў з поля апошні снег і скавытаў у коміне Кукавіцкай карчмы. Чорны. [Адась:] — Хадзем у хату: чаго дубець на гэтым скавышы, — зазваў Лысакоўчыка. Калюга. Там за ім [акном] пяе завеяй Свежы ранішні скавыш. Чарнушэвіч.
скагата́нне, ‑я, н.
Абл. Дзеянне паводле знач. дзеясл. скагатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Чулася натужнае скагатанне нямазаных колаў, свіст пуг, фырканне коней. М. Ткачоў.
скагата́ць, ‑гачу, ‑гочаш, ‑гоча; незак.
Абл. Вішчаць, пішчаць. Нейкая фурманка страшэнна скагатала сваімі каламі — здавалася, быццам пішчыць ушчэмленае ў плоце парасё. М. Ткачоў.
скажа́льнік, ‑а, м.
Той, хто скажае што‑н. З нейкай бязмежнай лёгкадумнасцю нашы навейшыя скажальнікі сацыял-дэмакратызму выкідваюць за борт усё, што дорага для сацыял-дэмакратаў, што дае права бачыць у рабочым руху сусветна-гістарычны рух. Ленін.
скажа́цца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да сказіцца.
2. Зал. да скажаць.
скажа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да сказіць.
скажо́насць, ‑і, ж.
Уласцівасць скажонага; няправільнасць, перайначанасць, сапсаванасць. Скажонасць даты дакумента.
скажо́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад сказіць.
2. у знач. прым. Няправільны, перайначаны, сапсаваны. Скажонае ўяўленне. Скажоны змест твора.