апага́нены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад апаганіць.
апага́ніцца, ‑нюся, ‑нішся, ‑ніцца; зак.
1. Стаць брудным, паганым.
2. перан. Стаць апаганеным. Душа апаганілася.
апага́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.
1. што. Забрудзіць, сапсаваць чым‑н. брудным; запаганіць. Апаганіць хату. // Наздзекавацца, абняславіць што‑н., якое‑н. месца, забрудзіўшы яго. Апаганіць магілу.
2. каго-што. Наздзекавацца з каго‑, чаго‑н., зрабіўшы ганебны ўчынак. Апаганіць дзяўчыну. Апаганіць імя.
3. што. Якім‑н. учынкам, словам зрабіць непрыемнасць. Апаганіць настрой.
апага́ньванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. апаганьваць — апаганіць.
апага́ньвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да апаганьваць.
апага́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да апаганіць.
апаге́й, ‑я, м.
1. Пункт арбіты Месяца ці штучнага спадарожніка Зямлі, найбольш аддалены ад цэнтра Зямлі.
2. перан. Вышэйшая ступень, найвышэйшы росквіт чаго‑н. Дайшло да апагея агульнае захапленне тады, калі на сцэне з’явіўся Патрулін, вядомы рэвалюцыянер. Зарэцкі.
[Грэч. apógeios.]
апаго́дзіцца, ‑дзіцца; безас. зак.
Разм. Тое, што і распагодзіцца. На захадзе раз’яснівалася. К вечару, відаць, збіралася апагодзіцца. Пташнікаў.
апа́д, ‑у, М ‑дзе, м., зб.
Плады, што апалі з дрэў ад ветру, непагоды. Цябе любіў я і люблю, Мой звонкі лістапад, Вы ў грудзі, грукае ў зямлю Антонавак апад. Хведаровіч.