Verbum

дыскрэ́тнасць, ‑і, ж.

Перарывістасць, дробнасць.

дыскрэ́тны, ‑ая, ‑ае.

Які вызначаецца дыскрэтнасцю.

•••

Дыскрэтная матэматыка гл. матэматыка.

[Лац. discretus — раздзелены, перарваны.]

дыскрэцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які залежыць ад асабістага меркавання. Дыскрэцыйная ўлада.

[Ад лац. discretio — аддзяленне, адрозненне.]

дыскурсі́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які робіцца, адбываецца шляхам лагічных вывадаў; разумовы. Дыскурсіўнае пазнанне.

[Фр. discursif.]

дыскусі́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыскусіі. Дыскусійны клуб. // Спрэчны. Дыскусійнае пытанне.

дыскусі́раваць і дыскуці́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., што, аб чым і без дап.

Весці дыскусію аб чым‑н., абмяркоўваць якое‑н. спрэчнае пытанне. Дыскуціраваць пытанне аб арганізацыі працы. □ [Людзі] заўзята дыскусіравалі, абмяркоўвалі кожнае пытанне, выказвалі свае меркаванні і думкі. Машара.

[Ад лац. discutere — даследаваць, абмяркоўваць.]

дыску́сія, ‑і, ж.

Свабоднае публічнае абмеркаванне якога‑н. спрэчнага пытання. Распачаць дыскусію. Уступаць у дыскусію. □ Былі спрэчкі і дыспуты, былі ваяўнічыя выступленні ў шматлікіх дыскусіях, на канферэнцыях, сходах. Звонак. // перан. Разм. Спрэчка некалькіх субяседнікаў па якіх‑н. прыватных пытаннях. Не так ужо і кепска жыць на свеце, як гэта здавалася яму ў часе нуднай дыскусіі з жонкай. Лынькоў.

[Ад лац. discussio — даследаванне, абмеркаванне.]

дыскута́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Удзельнік дыскусіі.

дыскуці́раваць,

гл. дыскусіраваць.

дыслакацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыслакацыі (у 1, 2 знач.). Дыслакацыйная карта. Дыслакацыйнае землетрасенне.