змо́ўшчык, ‑а, м.
Удзельнік якой‑н. змовы. Міхалка становіцца змоўшчыкам і пасобнікам кулака, жадаючы мець ад гэтага як мага больш карысці. Барсток.
змо́ўшчыцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да змоўшчыка; такі, як у змоўшчыка. Змоўшчыцкія планы. □ — Маўчы, маладзіца, з гэтай сваёй каравай! — змоўшчыцкім тонам загаварыў старшыня. Паслядовіч.
змо́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад змачыць.
змо́чванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. змочваць — змачыць.
змо́чвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да змачыцца.
2. Зал. да змочваць.
змо́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да змачыць.
змрачнава́ты, ‑ая, ‑ае.
Крыху змрочны. Змрачнаваты пакой. Змрачнаваты настрой.
змрачне́йшы, ‑ая, ‑ае.
Выш. ст. да прым. змрочны.
змрачне́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Станавіцца змрочным, цёмным. Наплывалі хмары, неба змрачнела. / у безас. ужыв. Неба ўсё больш зацягвалі сырыя снегавыя хмары, і ў лесе змрачнела, як усё роўна пад вечар. Лупсякоў.
2. Станавіцца панурым, хмурным; насуплівацца. Твар у Верамейчыка ўсё больш змрачнеў, лоб пачынаў моршчыцца. Дуброўскі.