Verbum

мі́ска, ‑і, ДМ місцы; Р мн. ‑сак; ж.

Шырокая і глыбокая, круглай формы, пасудзіна для яды. Міканор кончыў есці, адставіў міску, выцер далонню губы. Мележ. Тым часам маці зняла з прыпечка глыбокую паліваную міску з блінамі. Якімовіч.

містра́ль, ‑ю, м.

Халодны і моцны паўночна-заходні вецер, які дзьме асабліва зімой на міжземнаморскім ўзбярэжжы Францыі.

[Фр. mistral, ад лац. magistralis — кіруючы.]

мі́стык, ‑а, м.

Чалавек, схільны да містыкі; паслядоўнік якога‑н. рэлігійна-містычнага вучэння.

мі́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

1. Рэлігійна-ідэалістычны погляд, які прызнае існаванне надпрыродных, таямнічых сіл і магчымасць зносін з імі чалавека.

2. перан. Разм. Нешта загадкавае, чаго нельга адразу зразумець, растлумачыць. Ждановіч расказваў Купалу пра новую пастаноўку «Раскіданага гнязда», у якой не будзе ні містыкі, ні сімволікі. Рамановіч.

[Ад грэч. mystikos — таямнічы.]

містыфікава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад містыфікаваць.

містыфікава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак. і незак., каго-што і без дап.

Зрабіць (рабіць) каго‑н. прадметам, ахвярай містыфікацыі.

містыфіка́тар, ‑а, м.

Той, хто займаецца містыфікацыямі; ашуканец, падманшчык.

містыфіка́тарскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да містыфікатара.

містыфіка́цыя, ‑і, ж.

Наўмыснае ўвядзенне каго‑н. у зман.

[Фр. mystification, ад грэч. mystēs — які ведае таінства і лац. facere — рабіць.]

містыцы́зм, ‑у, м.

Рэлігійна-ідэалістычны светапогляд, заснаваны на містыцы; схільнасць да містыкі.

[Фр. misticisme, ад грэч. mystēs — таямнічы.]